Accueil du site > connaistre > chartrier en ligne - documents > 904-1138 Actes concernant la première dynastie de Pierrepont en (...) > Adalbéron, évêque concède à Saint-Vincent de Laon l’église du château (...)

Adalbéron, évêque concède à Saint-Vincent de Laon l'église du château de Pierrepont

979, 8 juin - 986, 2 mars

Adalbéron, évêque concède à Saint-Vincent de Laon l’église du château de Pierrepont

dimanche 27 février 2005


In nomine Dei et Salvatoris nostri Jhesu Christi. Ego Adalbero, sancte Laudunensis ecclesie humulis presul. Notum fieri volumus presentium futurorumque Dei fidelium sollertie quoniam venerabilis abbas Berlandus monasterii Sancti Vincentii nostram adiit presentiam, deferens quoddam privilegium loci sui, quod eidem loco dive memorie domnus Dido presul, octavus scilicet antecessor noster fecerat, de corpore sancti confessioris Christi Boithiani, ut in eodem loco perpetualiter permaneret ibidemque canonici ejusdem sancti, qui paganorum infestatione cum suo patrono a cella ipsius propulsi fuerant, et nulla certa sede tenebantur, Domino fideliter "in psalmis et ymnis ac spiritualibus canticis" quieta jam statione potiti famularentur, tranfusis illo omnibus cum integritate rebus, jure ad ipsam cella repicientibus. Fatebatur autem idem abba se non modice admirari quomodo Sancti Vicentii locus tanto thesauro, hoc est sancti ac beatissimi confessioris corpore cum suis rebus, post tantum privilegii robur fuerit alienatus, simul obsecrans a nobis sibi consilium hinc tribui, ne tantam loci sui rectitudinem, unde pre manibus privilegium cum episcopali subnotatione, tum etiam clericorum ac laicorum ecclesie roboratione insignitum habebat, non querendo, negligentie periculum incurreret atque silentii. Nos vero rem diligentissime investigantes, comperimus quod idem Deo devotissimus presul, cogente quam prediximus paganorum infestatione, municipio Petrapontis ad confugium munimenque christianorum constructo necessitate ductus, ne scilicet illic degens fidelium populus sacrarum tuitione reliquiarum careret, neve idem municipium quod pontificalem sedem effecerat vilesceret, eundem Christi confessorem illuc transtulit atque in posterum ibidem mansurum collocavit, fortasse in recompensationem hujus facti simile quid restiturus quod utrum fecerit necne ignotum. Igitur, re utrimque considerata, nec privilegium volentes vacillare nec castrum sancti presentia viduare, decrevimus sano ut nobis nostrisque visum est fidelibus intuitu ecclesiam ispius castri, sancte Dei genitricis honori dicatam, ubi sancti corpus collocatum colitur, cum ceteris sanctorum reliquiis ibidem quiescentibus et omnibus rebus pertinentiisque suis, ad prefatum Sancti Vincentii locorum tradere et in abbatis et monachorum ejus vestituram de nostra trajicere, ut tam pontifici jamdicto quam et nobis successoribusque ejus ac nosris seniorique etiam nostro, Lothario regi, et domine nostre, Hemme regine, atque filio eorum, Ludovico eque regi, in sacris orationibus suis die noctuque prodesse satagant. Sane successorum quicumque futuri sunt nostrorum caritatem supplici imploramus, devotione ac caritativa monemus exhortatione, ut memores sortis et fragilitatis humane sibi prospiciant atque ab hoc nostro actu non disentiant, quatinus predictarum orationum participes facti per has et caetera bone vite exercitia celestis ad beatitudinem pertingant. Ut autem hec nostra donationis auctoritas firmiorem in Dei nomine, per succedentia tempora, obtineat vigorem, hoc exinde fieri scriptum precepimus factumque propria manu roborantes, fidelium nostrorum clericorum scilicet ac laicorum manibus corroborari statuimus. Ego Adalbero, Remorum archiepiscopus indignus. SS Ego Adalbero, Laudunensis ecclesie episcopus, SS

Adalbéron, évêque de sang carolingien, ainsi que son oncle Archevêque de Reim, co-signataire de cet acte. Il joue un rôle crucial dans le changement dynastique : D’abord intime du Roi Lothaire, il servira ensuite Robert le Pieux. Mais c’est surtout lui qui livre Laon à Hugues Capet en échange de l’Archevêché de Reims.

On voit ici combien dès les premières années de son épiscopat, il fait preuve d’une grande diplomatie afin de ne s’aliéner ni les chevaliers de Pierrepont, ni l’abbé de Saint-Vincent :

Il rappelle que son prédécesseur Didon avait transféré les reliques de Saint-Boëtian à Saint-Vincent de Laon en raison des invasions normandes et des pillages à Pierrepont [1] .

Toutefois, il rappelle que ces reliques ont été rendues à Pierrepont en raison de la protection accordée à l’évêque Raoul qui en avait fait du lieu le siège épiscopal 35 ans auparavant lors d’un conflit opposant déjà carolingiens et Robertiens [2].

Il finit par accéder à la demande de l’abbé de Saint-Vincent, tout en procédant de sorte à ne pas dépouiller le château de Pierrepont de la sainte relique.



P.-S.

Source : Annie Dufour-Malbezin in Actes des évêques de Laon des origines à 1151 (Acte n°14 p.88 et seq.)

Articles